sábado, 29 de diciembre de 2012

Cuidado con la PANGA


Existen productos que se “manipulan e inventan ” para atraer clientela fácil.
El "pangasius", es un *nuevo pescado asiático* que se puede encontrar en varios supermercados (Mercadona, Lidl...), en forma de filetes y a precio muy barato.
El panga es un pescado de cultura intensiva/industrial en Vietnam, más exactamente en el delta del río Mekong, y está invadiendo el mercado debido a su precio. "Parece un filete hermoso, gordito y su precio es muy económico".

Esto es lo que hay que saber sobre el pangasius: el río Mekong es uno de los
ríos con "mayor contaminación del planeta". Los pangasius están infectados
con elevados niveles de venenos y bacterias (arsénico de los residuos
industriales, tóxicos y peligrosos subproductos, del creciente sector
industrial), metales contaminantes, fenoles policlorados (PCB) o DDT y sus
(DDTs), clorato, compuestos relacionados (CHLs), hexaclorociloxano, isomeros
(HCHs) y hexaclorobenceno (HCB)

No hay "nada natural"en la panga. Son alimentados con peces muertos, restos de huesos y con una harina de América del Sur, mandioca y residuos de soja y grano.Obviamente, este tipo de alimentación no saludable no tiene nada que ver con la que tendría en un ambiente natural.
La diferencia está en que, con este tratamiento, crece cuatro veces más rápido que si se alimentara en la naturaleza en condiciones normales.
 

El sistema alimentario descrito es lo más parecido a la alimentación de las vacas locas (vacas que fueron alimentadas con vacas, ¿recuerdas?). La alimentación las pangas está completamente fuera de toda reglamentación judicial. Además los pangasius son inyectados con PEE. Algunos cientificos descubrieron que al inyectar a las hembras panga con las hormonas femeninas derivados del deshidratado de orina de mujeres embarazadas, la hembra pangasius produciría sus huevas muy rápidamente y en gran cantidad, lo que
no ocurriría en ambiente natural (una pangasius puede así producir 500.000 huevas de una vez).
Básicamente éstos son peces tratados con hormonas inyectables (producidas por una empresa farmacéutica china), para acelerar su proceso de crecimiento y reproducción.

Al comprar pangas estamos colaborando con empresas gigantes, especuladoras y sin escrúpulos, que no se preocupan de la salud y el bienestar de los seres humanos.
Este comercio está siendo aceptado por grandes empresas que venden abiertamente al público,
sabiendo que están vendiendo productos contaminados.

¡Atención!! La panga está en los supermercados ya veces lo venden bajo el engañoso nombre de "BLANQUILLO".

Tú decides si lo compras y/o consumes...


Es una lástima....con lo que me gusta...

sábado, 24 de noviembre de 2012

Xavier Sala i Martín lidera un nou grup d'economistes per la independència



Sis catedràtics creen el Col·lectiu Wilson per combatre les "campanyes de desinformació"

Sis prestigiosos catedràtics s'han agrupat per combatre les "campanyes de desinformació" que, en la seva opinió, s'estan creant per impedir que Catalunya "decideixi el seu futur lliurement". La creació d'aquest grup ha estat impulsada per Xavier Sala i Martín, catedràtic a la Universitat de Colúmbia (Nova York) i, de fet, els sis acadèmics tenen en comú que han fet carrera a les universitats anglosaxones. El lobi s'ha autobatejat com a Col·lectiu Wilson, en honor a l'expresident nord-americà Woodrow Wilson, "un gran defensor del dret d'autodeterminació".
Entre els integrants, un dels noms que més sorprèn és el de Jordi Galí, catedràtic de la Universitat Pompeu Fabra que ha fet carrera a Cambridge, Nova York i Massachusetts i que fa tres anys va sortir a les travesses com a candidat al Nobel d'economia. Galí mai ha estat gaire amant de l'exposició pública, però sembla que, en aquest cas, ha optat per fer un pas endavant.
La resta de membres del col·lectiu són Carles Boix, catedràtic de Princeton i col·laborador de l'ARA; Pol Antràs, catedràtic de Harvard; Gerard Padró i Miquel, catedràtic d'Economia a la London School of Economics, i Jaume Ventura, investigador sènior al CREI i exprofessor a Massachusetts.


Font: ara.cat

domingo, 23 de septiembre de 2012

Películas / Trailers

Como siempre he dicho, digo y seguiré repitiendo:

Lo mejor de las películas está en el trailer.

Cierto es que a niveles comerciales es algo que interesa.
El trailer ha de enganchar para atraer a la gente a pagar por ello, llámale cine, videoclub o tienda.
Si no... ¿de qué vivirían?




Llega un punto, cuando sabes esto, que al visualizar un trailer ya te lo cuestionas.

¿Me atrae realmente por que pinta bien? (sabiendo que es como me lo quieren pintar) ¿o me están engañando para llevarme luego una decepción?
Ambas preguntas son correctas, así que o te arriesgas o ya esperarás a verla cuando salga en DvD.



Lo que pasa que muchas veces te arrepientes de haber pagado (y más si has ido al cine, por que vale UNA PASTA) y pocas veces te enorgulleces de verdad.
Aun que todo depende de tus espectativas y gustos personales, claro.



Ahora la excusa perfecta para ataerte a ir al cine es el 3D.
Si ya el trailer te atrae y para rematar te dicen que es en 3D, vas al cine.
Peeeero, si hay decepción (por que aun que tenga estos efectos especiales es posible que sea un bodrio) te jode más! No solo has pagado una pasta, si no una millonada por el 3D para una mierda de película.



No vayáis a pensar que estoy en contra, que ir al cine es una pasada.
Lo que me indigna es que con la tecnología que tenemos substituya a la inteligencia.
Una película puede estar muy bien hecha pero ¿y el contenido?
Sí, a veces apetece ver una peli para no pensar, que sea chorra y sólo para pasar el rato, pero los peliculones merecen mucho más que eso.
A veces parece que las cabezas pensantes estén de vacaciones o se les hayan acabado las ideas.




Al igual que me parece genial que lleven a la gran pantalla las historias de libros, videojuegos, etc y me encantan , eh?... pero ¿no hay nuevas?
Pensar un poco, coño! Trabajar! que para eso ganáis un pastón!!!!



En fin... parece que me voy ya por los cerros de húveda...

lo dicho:
Lo mejor está en el trailer
¿habrá algo más ahí dentro?
No te lo preguntes más, mira la película y valóralo tú mismo. Que para gustos colores!!!

jueves, 20 de septiembre de 2012

Dreamer

Hola ¿que tal? ¿todo bien?
Tras unas palabras, cansancio y horario de sueño invertido te fuiste...

-Menos mal-pensé-.
 

Soy una soñadora nata, sueño despierta con mundos inalcanzables a mi mano humildemente mortal pero cuando llega la noche, sigo soñando....

Esta vez con sueños indomables que no dejan de acecharme.
Nada de pesadillas, no lo paso mal, al contrario.
Pero no los entiendo, incapaz de traducirlos (o bien por miedo a ver algo que no quiero o simplemente por que ya no se donde dar más vueltas).


¿Por qué sigues ahí? ¿Por qué no te vas?

Aliviada pensé que te habías ido pero volviste, solo me diste unos días de tregua ¿verdad?


Quizás si te lo contara se rompería este hechizo que me perturba ¿me has hecho algo? Quitamelo!!!!!

En fin... miraré de usar el Plan B!
y como dice la canción: "para no verte más!" (en mis sueños, claro ;P)


Aquí una soñadora las 24 horas
De día: domino mis pensamientos
De noche: mi mente es totalmente autónoma ¬¬







PD: aviam si "pilles" el missatge subliminal xD

Shama (Marta Sala)

miércoles, 29 de agosto de 2012

Dreams

Mientras la luna silva una suave melodía caigo rendida al embrujo de la oscuridad.

Los grillos cantan, las luces se apagan y entrelazada entre las sábanas poco a poco se me cierran los ojos.

Mi cuerpo se hunde en el colchón y mi espíritu viaja , como cada noche, al mundo de los sueños.

A veces oscuros, otros felices o simplemente se desvanece su recuerdo pero tú sigues apareciendo.

Realmente no se quien eres, ni donde vas ni de donde vienes. Apenas me diriges palabra pero solo nos hace falta una mirada para expresar un pensamiento mutuo que al segundo intentamos olvidar.
En este mundo no tiene precio el cariño impressso que me regalan tus labios y tu sonrisa, como los abrazos protectores que me envuelven en una ilusión.



Sueño... 





Cuando despierto sigo preguntándome a quién quieres escudar dentro de ti.
Intento saber por que siempre estas ahí, ¿qué quieres de mí? ¿por qué?

Me perturba el saber que te conozco y no entender por que me visitas cuando estoy sumida en mi descanso.
Me muero de ganas de preguntar muchas cosas, tengo miedo, no soy la dueña de mis sueños.



Solo se que cada vez mi consciente está más preocupado por mi subconsciente.
¿no te pasa?
Mi única pregunta ahora mismo es:



¿por qué tú?



.....




Nos vemos esta noche, encanto.


Shama (Marta Sala)




sábado, 11 de agosto de 2012

Nada y Mucho

Hace mucho que no dedico unas palabras en este pequeño espacio que inicié hace un tiempo en la red.

No se los motivos por los cuales no he escrito hasta ahora, quizás no tenga nada que decir o por otro lado sean demasiadas cosas las que fluyen por mi mente y sea incapaz de ordenarlas para reflejarlas en este blog.

Sigo en esta guerra contra mis demonios que parece no tener fin, me cuesta mucho esfuerzo pero... vale más emplear más tiempo de lo debido en "la tarea" que cruzarse de brazos y dejar que te coman y te arruinen la vida, no?
Como suelo autodecirme con optimismo es que: mejor subir la escalera poco a poco, aun que hayan pausas (pero sin bajar) que no intentar subirlos de 3 en 3 ya que llega un punto que tropiezas y te caes... y si caes mal...mueres.


Al superar una meta me invade la excitación seguida de la felicidad pero no dura mucho... luego aparecen más demonios externos que ni yo ni nadie podemos controlar y se evapora. Es frustrante que pasen cosas a tu alrededor o a tus seres queridos y no puedas hacer nada, la impotencia te invade y entonces me pregunto:
¿por qué nos pasan cosas malas a las personas buenas?
Supongo que esta pregunta ya la hemos gastado entre todos, pero esta frase jamás morirá por que no carece de razón.

Cuando viene a visitarme la tristeza, no puedo consentir que invada mi terreno. Soy muy positiva y cuando esto ocurre, procuro ver la balanza y aun que la vea medio vacía, procuro llenar el otro lado de cosas maravillosas que me rodean para equilibrarla o incluso ganarla.
A veces, por muy positiva que sea, no dejo de ser una persona y también poseo momentos de flaqueza.

Por suerte (se que lo repito mucho pero es lo que hay) tengo gente a mi alrededor, que aun que sean pocos son auténticos (mejor calidad que cantidad, ¿verdad?) y no solo personas, tengo unos animales que aun que a algunos os parezca una tonteria, hacen que me brillen los ojos cada mañana cuando despierto. Desde el más grande al más pequeño.

Y la persona que no me acepte tal y como soy o no quiera que sea partícipe de su vida, ya lo sabe: dos piedras.
Puede saberme mejor o peor, pero si realmente alguien deja de ser mi amigo es por que realmente no valia la pena. He perdido muchos por el camino, todos vienen y van, otros aparecen, desaparecen y reaparecen. 

Aun que estemos solos...es mejor así que mal acompañado.

Creo que estoy empezando a enrollarme mucho y no se si tiene sentido todo lo escrito, necesitaba escribir unas palabras y agradecer de nuevo el apoyo de la gente a la que sí le importo. 

Gracias 

Shama_Marta

martes, 12 de junio de 2012

Cabreada con la iglesia

 AVISO: Hay comentarios/opiniones que pueden herir sensibilidades.

Dicen que los tres temas prohibidos de conversación son: el fútbol, la política y la religión. Puedo entenderlos por las disputas que puede crear, pero en estos tiempos, ya...¿qué más da? Ya está todo al orden del día.

Siempre he sido (y sigo siendo) una persona respetuosa espiritualmente hablando. Cada uno puede creer en lo que quiera mientras RESPETE lo que yo crea, diga y piense. 

En el tema eclesiástico YA ME HE CANSADO de ser tan benevolente.
Después de ver todo lo que sucede en este puto país de mierda ya no puedo más.
Antes me hablabas de la iglesia , podía debatir, criticar... pero ya no tengo piedad...A LA MIERDA CON LA IGLESIA!


Y ojo, que quede claro que estoy hablando de la iglesia, NO de sus creyentes (que ese sería otro tema a debatir).
Vamos a ver, estan recortando sanidad, educación... cosas básicas para la salut, cultura, etc y en cambio.... la puta iglesia recibe más de 10 millones de euros al año O_O !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Por favor, si alguien lo sabe, hacerme un desglose, por que no lo entiendo...


¿Se puede saber para que coño lo necesitan?
Yo no he visto curas con mercedes ni ferraris, tampoco he visto ningún cura en resturantes de lujo (aun que tampoco es que vaya yo mucho a esos lugares, ejej, pero por reputación supongo que no lo harán), viven en la iglesia o deribados, no en mansiones, violan a niños (por lo tanto deducimos que no van de putas), las monjas roban niños (tampoco pagan papeleos de adopción ni operaciones de aborto) ¿quemar brujas? ¿se gasta mucho en cerillas? y un largo e infinito etcétera....


Repito ¿para que cojones quieren tanta pasta?
Por que me vais a perdonar pero con esa pasta al año yo ya hubiera acabado la sagrada familia en 6 meses!!!

Vamos, no me jodas!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Aquí en crisis y los curas limpiandose el culo con billetes!
Esto es una puta vergüenza! Desde que me enteré que no puedo hablar de la iglesia por que ya lo veis, me pongo malaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
Recortan por todos lados y ellos tan panchos (y aun tendrán los santos cojones de decir que ellos también están en crisi por que tienen menos limosnas, anda ya!!!)


Dios no está en todas partes??? Pues también está en tu casa, no? Por lo tanto , no hace falta que vayas a la iglesia... Oh! Que la iglesia es la casa de Dios , ¿tantas tiene? es que es Dios! Solo respondéis tonterias, sectarios!
Que no saliis de estas cuatro palabras cuando se trata de defenderos:
MILAGRO, PECADO, ES COSA DE DIOS, ES COSA DEL DIABLO.
Aprender a argumentar, cojones ya!!! (Esto también va por los fieles sectarios)


Mira, que cada uno crea en lo que quiera, pero que lo haga en su casa y el que quiera un cura que se lo pague! No tengo por que pagarlo yo con mi bolsillo cuando no soy creyente y encima aguantar gilipoyeces.
El que quiere practicar algo de otra cultura (por ejemplo la Budista) y hace prácticas de meditación, yoga, etc... ¿verdad que paga? Pues ale! 

 Que por cierto si esta cultura fuera budista, todos seríamos más felices, creerme....y eso que no soy budista.
Y ahora los fanáticos decidme que el diablo me ha hecho escribir esto, anda... animarme más a no cabrearme....jajajaja que deprimentes sois, joder!

Independientemente de lo que cada uno crea...por favor, no machaqueis a los demás ni tampoco nos hagáis pagar vuestras cosas. 


Si no, me pagáis las facturas de la luz, para que pueda alavar yo a "mi dios" endesa ¬¬
Anda a cagar ya!
Estoy muy indignada y cabreada, coño!  

Shama_Marta


viernes, 18 de mayo de 2012

Frustración

La frustración --> es una respuesta emocional común a la oposición relacionada con la ira o la decepción , que surge de la percepción de resistencia al cumplimiento de la voluntad individual. Cuanto mayor es la obstrucción y la voluntad, problablemente también lo será la fustración.

Aun que se que voy avanzando (aun que sea de forma muy lenta) me noto estancada en mares de frustración.

Por H o por B no puedo realizar todo lo que me gustaría y eso me hace sentir mal.
Soy como esta tortuga (foto) asomando la cabeza del cascaron, quiero salir pero no puedo, me siento indefensa en este mundo que nos rodea.

Se que he de salir de aquí y por suerte tengo también manos que me sujetan para que no me caiga, aun que a veces, el derrumbe es inebitable.

La situación es frustrante y deprimente, hablando claro. Y doy las gracias de ser una persona optimista y positiva que lo da todo para salir adelante, aun que también hayan días malos como hoy en que me ahogo en pensamientos negativos por que no he superado algún reto.

Todo y así, miro hacia delante y pienso: "Mañana será otro día"

Shama_Marta

martes, 1 de mayo de 2012

Mi perro es cosa mía

Acabo de sacar a mis perros a pasear y cual ha sido la sorpresa de encontrarme con una persona (señor mayor, dueño también de un perro) preguntándome sorprendido "¿lo has capado?"
y seguidamente acariciando a mi perro compadeciéndose de él...

No me gusta tener mal rollo ni enfadarme con nadie, así que prefiero evitar conflictos y más en una persona mayor, pero no es el primero que piensa así....
y me da muchísima rábia!!!

Capándolo mejoro conflictos entre perros, ahora casi no hay conflictos con otros machos (si se gruñen es por otro motivo) , teniendo en cuenta la historia de mi perro, ha sido lo mejor; que se monte a mi perra (ella también esterilizada y así evitando montas, etc más aun teniendo los dos en casa...) fomento la adopción salvando vidas, padecen menos ellos y nosotros.... evitamos riesgos de quistes, bultos, etc para su salud.... y un largo etcétera...

¿y si crían? ¿que haces con los cachorros?
gastos, hasta que no se destetan han de estar todos en casa, no sabes si van ha estar bien cuidados a las personas que se los queden y no tengo perros para hacer negocio, si no para que sean uno más en mi familia y ser felices con ellos....
si quiero hacer negocio ya abriré una tienda de bolsos, yo que se! pero no con mis niños!


Pero a todo esto ¿para que dar explicaciones?
¿yo le digo a la gente que ha de hacer en su casa? ¿como han de vestir? ¿como han de pensar? ¿que ideología tener? ¿que perro adoptar?
NO!

por lo tanto, lo que yo haga con mi vida, mi familia, mis perros y lo que sea...
A TI QUE COJONES TE IMPORTA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

yo cuido a mis perros y los hago felices, que eso es lo que importa!
parece que a un tio hablas de castración y parece que lo vayan a capar a él...
los perros y sus hormonas son muy distintos a los nuestros y no te capan a ti GILIPOYAS!

En fin, lo dicho, me da mucha rábia que la gente se meta en la vida de los demás sin saber, tú haz lo que quieras con tu vida, pero a mí me dejas tranquila. 

Shama (Marta Sala)

viernes, 30 de marzo de 2012

Dia feliz y sencillo

Hoy a sido un día aparentemente normal...

He realizado ejercicios de adiestramiento con Sawyer, comprar grillos para Fénix, limpiar la moto, ver a la yaya, sacar a los perros...

Nada especial, verdad?
No, no lo es, pero lo que más importa es lo que he sentido hoy.


Hacia mucho tiempo que no me sentía bien (siempre se puede estar mejor, obviamente pero para nada me quejo).

 Teniendo en cuenta mi situación actual y mi enfermedad, hoy por fin he notado alegría en mi interior.

Lo he sentido todo! El sol acariciandome la cara, los paseos, la gente y sobretodo mis objetivos han brillado.

Soy una persona muy positiva y que busca lograr sus objetivos. Siempre he tenido mis objetivos a la vista pero hoy no solo los he visto, han brillado.

Tengo ganas de vivir como una persona normal y aun que sea de forma lenta lo conseguiré.

Ya empiezo a sembrar las semillas de lo que quiero hacer cuando esté recuperada y cuando esté bien, sé que empezarán a florecer. Empiezo a saber que semillas quiero plantar y cuales no.

Estoy sola en esta guerra, sí. Pero tengo claro que sin la ayuda de mi familia y mis amigos no tendría tanta fuerza para combatirla.



 El pasado y todo lo que ocurre en él importa. Sin todo eso, hoy no sería quien soy... y me encanta como soy.
Hay cosas que ya no recuperas (amistades, aficiones, etc) pero otras sí luchas por mantenerlas o potenciarlas (ya sean pasadas, presentes o futuras).

Hace unos días alguién me dijo que escribia bien... siempre me ha gustado hacerlo...hace muchos años que escribo cosas cortas y hará 7-8 años (aun que diria que más) intenté escribir un libro que por situaciones personales, tiempo e inspiración dejé....

A parte de recibir este alago, otra amiga me animó a volver ha hacerlo con ganas de leer mis escritos...

Sinceramente chicas, en este terreno me habéis abierto los ojos y conseguir que tras muchos años de tenerlo aparcado me vuelvan las ganas de escribir. Y no solo de hacerlo, si no hacerlo bien.

Lucho cada día con mis demonios y hay días como hoy, que ni salen para luchar por que todo mi Yo brilla dejándolos ciegos!
Espero tener cada día más fuerzas y seguir combatiendo por que poco a poco me acerco a mi meta.

No importa lo que hagas, lo que te digan, lo que haya.... lo que importa es lo que se siente!

Familia, Amigos (que son muchos y ya sabéis vosotros, los que estáis allí), Silvia y Creu (por animarme en volver a escribir y muchisimas otras cosas) a todos los que de forma directa o indirecta me estáis ayudando:

GRACIAS

Significa mucho para mí

Shama (Marta Sala)



jueves, 29 de marzo de 2012

Vendo moto


Vendo moto: DERBI ATLANTIS 
Color: Negro
Cilindrada: 50cc y de 2t

Angtigüedad: unos 5 años aproximadamente (lleva un año sin usarse)
Kilometraje: no lo he comprobado pero no tiene mucho, solo la usaba para ir a trabajar.

Tiene una rajita pequeña en el plástico (carcasa) del manillar. 
El resto está impecable.


MOTO + MALETERO + CASCO Y SU FUNDA

Pendiente de pasar la Itv (se debió renovar el año pasado pero por problemas personales de salut no pudo ser) estoy pendiente con ayuda de hacer la puesta a punto para dejarla lista.
A no ser que os ocupéis vosotros y entonces rebajemos el precio...
Todo es hablarlo.

VENDIDA
Muchas gracias por vuestro tiempo e interés!!
Saludos!!

martes, 27 de marzo de 2012

Largo viaje hacia una nueva vida



Un largo camino queda aun por recorrer, lleno de obstáculos y batallas que librar... unas batallas difíciles de afrontar y que causaran heridas las cuales me costará cicatrizar.


Cuando cae la noche y todo es oscuro, demonios revolotean alrededor de las estrellas, me escondo y respiro hondo... van solos. 





Cada demonio tiene el poder de destruirme, de empujarme, de herirme...





Y lo hacen... 



Los Ángeles de mi alrededor me ayudan, aun que estén lejos, pero no pueden retenerlos eternamente. Esta es una lucha entre yo y ellos.



Uno por uno van cayendo, demonios menores y otros más astutos, tengo miedo, pero se que puedo....


A medida que avanzo en este camino lleno de espinas, la amenaza crece... los demonios en esta zona son más grandes y feroces.


No me olvido de mis armas que custodio día y noche.




Por suerte, después de cada batalla, sale el sol...



Aun llena de heridas y moratones, brilla en mi rostro haciendome sonreir. Recordándome cada instante que sigo viva para seguir luchando y al fin, conseguir el objetivo que anhelo.


Contra más lucha uno, más cerca está de lo que desea. Así me lo tomo yo, aun que sea un camino muy largo y amargo, sé que cuando llegue a mí destino la recompensa será única.

Muy pocos momentos hay de descanso y reposo, pero los saboreo como nunca. Pienso, siento... y planeo la estrategia para mi próxima batalla.



Hay que ser cautos, ir con cuidado, pero no volver al lugar de donde provengo. Se permite parar, pero no ir marcha atrás.

La luz ya me empieza a acompañar ya que, por el camino no solo me encuentro con enemigos a los que enfrentar...también recojo semillas que me regala el camino para plantar en cuanto llegue a mi destino.

Caigo, me levanto, vuelvo a caer...

me vuelvo a levantar....

La meta queda aun muy lejos, pero sé que voy a llegar por que:

Creo en mí.

Shama (Marta Sala)

sábado, 4 de febrero de 2012

New video/song: RAMMSTEIN - Mein land

El pasado diciembre salió a la venta el disco MADE IN GERMANY, recopilatorio con dos temas inéditos, entre ellos MEIN LAND (mi tierra) el cual han hecho su nuevo videoclip.

 Ambientado en la playa a todo color en el año 1964.

Presentados a lo serie de televisión:
TILL LINDEMANN
PAUL LANDERS
RICHARD Z. KRUSPE
OLIVER RIEDEL
CHRISTOPH SCHNEIDER  y
CHRISTIAN LORENZ (Flake)

Indicando la "nueva canción sensacional" ;)

Muy parodiado a los Beach Boys, con mucho colorido y tablas de surf.
Parecen buenos chicos y todo, tan modositos...


En el parón, Till a lo Mich Buccannan (Vigilantes de la playa) no tiene desperdicio, jejeje.

Puntos como el micro antiguo cuando están tocando juntos en la playa, etc...
Aun que me descoloca un poco el hecho que en teoria en los años 60 las chicas vayan llenas de tatuajes y Till con el piercing en la ceja...

"Aquí están los chicos. Aquí están las chicas. Aquí está la fiesta!"

Flake como no, teniendo en cuenta que siempre es el que "pringa" esta vez de modo sútil vemos como intenta cargar con una tabla y no puede, es una chica quien la levanta del suelo...


Al final del video, se actualiza al 2012 donde se lia parda!
Ellos al estilo Joker macabro y oscuro, fuego por todas partes y ellas...en fin...ya os lo podéis imaginar...más ligeritas de ropa (por así decirlo).



Os dejo el link del video para que lo disfrutéis! Un saludo!!!





miércoles, 1 de febrero de 2012

Presa de la Agorafóbia

La agorafóbia no es como todo el mundo piensa: miedo a los espacios abiertos...
Es pánico (más que miedo) a TODO, ya puede ser un espacio abierto, cerrado o una situación concreta...


Es una enfermedad (crónica, pero con el tiempo después de superar una fuerte crisis de ello se controla: es como cuando te rompes una pierna, el yeso la acaba curando pero eso no significa que de vez en cuando se resienta...o si tienes suerte no te duela nunca más) hay que ser conscientes de ello para poder convivir con esto.

De hecho miro atrás...y no es la primera vez que me ha ocurrido....


El "chip" de alarma está exaltado en cada momento y es cuando entran los ataques de pánico (que son más heavies que un ataque de ansiedad).
Cuando sale el ataque de pánico frente a una situación ya sea: quedarse solo en casa, salir solo a la calle, cojer transporte público, quedar para tomar un café, el cine... en fin...todo...


Sus síntomas son: taquicardias, sudores, mareo, ahogo (falta de aire), temblores, naúseas, hormigueo, pérdida de equilibrio, dolor en el pecho, rafagas de frio/calor... 

Todo esto en plan béstia....y después acabas agotado... como si hubieras ido a la guerra :s



No es nada fácil. Un proceso largo de recuperación e impotencia por no poder hacer tu vida normal e ir a todos sitios con un escolta.




Perder contacto con amistades (aun que hoy en día gracias a las tecnologias , de algún modo lo tienes) no poder salir solo de casa, no poder cojer transporte... etc.


Aun que parezca que no, esta enfermedad es más común de lo que creeis. Afecta a muchisimas personas y de distintos sexos y edades.


Es frustante no poder hacer nada y esto te lleva a bajarte el ánimo (por suerte, en mi caso no he llegado a caer en la depresión, por que mientras siga teniendo fuerzas, voy a luchar, no me rendiré).


Cada paso que das, te da más fuerza para el siguiente.
Al conseguir una pequeña meta, te motiva y si fracaso, vuelvo a intentarlo (a pesar de que lo pase muy muy mal) para poder recuperar mi vida.


Hasta ahora no quería hablar de ello, me daba mucha cosa, pero paso de esconderme. Si va a estar presente en mi vida, he de aceptarlo y las personas de mi entorno deben saberlo.

Hace unos meses no podía ni quedarme sola en casa, puesto ya me entraba el ataque de pánico...así que el resto de cosas imaginaos...no podia hacer nada! 



En cambio, como ya he dicho, voy a luchar sin rendirme. Y mis resultados de momento han sido: 
poder quedarme sola en casa, ir sola hasta una calle (sí, parece una gilipoyez, pero cuando tienes agorafóbia, creerme, es todo un reto), aguantar 6 paradas de autobús (acompañada) y poder ir (sin mi escolta, pero sí con otra persona) a tomar algo cerca de casa (en terraza por el agobio) y aguantar un rato.

Para vosotros es algo normal, para mí hace unos meses también lo era, puesto hacia mi vida independiente sin altercados. Ahora no puedo hacer nada sola ni salir de mi barrio por que ya empieza el pánico. 

Cuanto más me alejo de casa, peor estoy...


Es una reacción química, a veces ni pienso en lo que me pasa (cosa que ayuda a realizar retos) y el ataque de pánico viene sin más.



Los psicólogos/psiquiatras/médico ya me han dicho que es normal, es un proceso muy lento , etc...

Estoy contenta con ellos, te lo explican todo muy bien.
Ahora estoy en terápia intensiva de grupo (no es como en las pelis, eh? ;)) y me va muy bien.



Lo que quiero y CONSEGUIRÉ, es volver a hacer mi vida normal y luchar por lo que quiero, como he hecho siempre!


Así que....cuando ya esté bien... preparaos que el mundo va a temblar ;)

jajajajjajajaajaja

No se si he sabido explicarme con toda la parrafada que he pegado, pero quería desahogarme y que el mundo también acepte lo que hay (sobretodo los míos).


Gracias por leer todo el parrafote y por vuestra comprensión. Y como no, agradecer a mi familia y a las personas que estan a mi lado ayudándome a salir de esto y aceptandome tal y como soy. Sin vosotros no tendría tanta fuerza para conseguirlo. Menuda paciencia teneis!

Os quiero muchisimo.


A seguir luchando se ha dicho!!! 
Shama (Marta Sala)